Δικαιώματα επιβατών αερομεταφορών: Η εθνική νομοθεσία μπορεί να εξουσιοδοτήσει τις εθνικές αρχές να λαμβάνουν μέτρα κατά των αεροπορικών εταιριών

Απόφαση του ΔΕΕ στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-145/15 και C-146/15 K. Ruijssenaars, A. Jansen και J.H. Dees-Erf κατά Staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu: Οι εθνικές αρχές ασκούν γενική εποπτεία προκειμένου να διασφαλίζουν τα δικαιώματα των επιβατών αεροπορικών μεταφορών, αλλά δεν υποχρεούνται να ενεργούν μετά από ατομικές καταγγελίες. Παρά ταύτα, η εθνική νομοθεσία μπορεί να τους αναθέσει την εξουσία αυτή. Σε περίπτωση ακύρωσης πτήσης, ο

αερομεταφορέας υποχρεούται, βάσει κανονισμού της Ένωσης[1] , να παράσχει φροντίδα προς τους ενδιαφερόμενους επιβάτες καθώς και να τους καταβάλει αποζημίωση (μεταξύ 250 και 600 ευρώ, αναλόγως της απόστασης). Επιπλέον, κάθε κράτος μέλος οφείλει να ορίζει τον φορέα που είναι αρμόδιος για την εφαρμογή της νομοθεσίας αυτής. Κάθε επιβάτης μπορεί να υποβάλλει καταγγελία στον εν λόγω φορέα σχετικά με παράβαση του κανονισμού. Οι κυρώσεις που προβλέπονται για τις παραβάσεις πρέπει να είναι αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές.

Με τη σημερινή του απόφαση, το Δικαστήριο ερμηνεύει καταρχάς την έννοια της «καταγγελίας» που κάθε επιβάτης δύναται να υποβάλλει στον αρμόδιο φορέα. Κατά το Δικαστήριο, η καταγγελία έχει μάλλον την έννοια της αναφοράς η οποία αναμένεται να συμβάλει στην ορθή εφαρμογή του κανονισμού εν γένει, χωρίς να απαιτείται ενέργεια του εν λόγω φορέα μετά την υποβολή τέτοιας καταγγελίας ώστε να διασφαλιστεί το δικαίωμα αποζημίωσης κάθε επιβάτη χωριστά.

Όσον αφορά δε τις «κυρώσεις», αυτές θα πρέπει να νοούνται ως μέτρα λαμβανόμενα λόγω των παραβάσεων τις οποίες εντοπίζει ο φορέας στο πλαίσιο άσκησης της γενικής εποπτείας του και όχι ως μέτρα διοικητικού καταναγκασμού επιβαλλόμενα υποχρεωτικώς σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο εκτιμά ότι ο αρμόδιος εθνικός φορέας δεν οφείλει καταρχήν να λαμβάνει μέτρα καταναγκασμού κατά αερομεταφορέων προκειμένου να τους υποχρεώσει να καταβάλουν τις αποζημιώσεις που προβλέπει ο κανονισμός 261/2004.

Πάντως, το Δικαστήριο υπογραμμίζει ότι, λαμβανομένων υπόψη των σκοπών του κανονισμού καθώς και του περιθωρίου ελιγμών το οποίο διαθέτουν τα κράτη μέλη στο πλαίσιο ανάθεσης των αρμοδιοτήτων που επιθυμούν να παράσχουν προς τους φορείς, τα κράτη μέλη έχουν τη δυνατότητα, ως αντιστάθμισμα για την ανεπαρκή προστασία των δικαιωμάτων των επιβατών αεροπορικών μεταφορών, να εξουσιοδοτούν τον οικείο φορέα να λαμβάνει μέτρα κατόπιν υποβολής ατομικών καταγγελιών. (curia.europa.eu)

Δείτε το πλήρες κείμενο της απόφασης εδώ

---

[1] Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91 (ΕΕ L 46, σ. 1)