Του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου
Οι δικηγόροι της Αθήνας και άλλων επαρχιακών δικηγορικών συλλόγων καλούνται στις κάλπες για τον δεύτερο γύρο που θα αναδείξει τον πρόεδρο τους. Στην Αθήνα, η διαδικασία εκ πρώτης όψεως μοιάζει τοπικού ενδιαφέροντος, στην πραγματικότητα όμως αποτελεί βαρόμετρο για το μέλλον ολόκληρου του νομικού κόσμου της χώρας.
Ο λόγος είναι θεσμικός και ουσιαστικός: Ο Πρόεδρος του ΔΣΑ ηγείται και της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της Ελλάδας και αποτελεί τον βασικό συνομιλητή και διαπραγματευτή του κλάδου με την Κυβέρνηση, για τα κρίσιμα ζητήματα που επηρεάζουν την καθημερινότητα του δικηγόρου.
Η Σκληρή Πραγματικότητα του Ελεύθερου Επαγγελματία
Η δικηγορία στην Ελλάδα του 2025 δεν έχει καμία σχέση με την αίγλη των περασμένων δεκαετιών. Για τη συντριπτική πλειονότητα των αυτοαπασχολούμενων άμισθων δικηγόρων, η καθημερινότητα είναι ένας αγώνας επιβίωσης.
Τα δεδομένα είναι αδιάσειστα και σκιαγραφούν μια ζοφερή εικόνα:
Υπερπληθυσμός: Η Ελλάδα διαθέτει μία από τις υψηλότερες αναλογίες δικηγόρων ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Ο ανταγωνισμός είναι ασφυκτικός, οδηγώντας συχνά σε εξευτελισμό των αμοιβών και αντισυναδελφικές συμπεριφορές.
Οικονομική Ασφυξία: Σύμφωνα με τα στοιχεία των φορολογικών δηλώσεων των τελευταίων ετών, ένα τεράστιο ποσοστό των δικηγόρων δηλώνει εισοδήματα που κινούνται στα όρια της φτώχειας. Ακόμη και αν συνυπολογίσει κανείς τη φοροδιαφυγή, η πραγματικότητα για τον μέσο νέο και μεσήλικα δικηγόρο είναι ότι τα καθαρά έσοδα συρρικνώνονται.
Φορολογική Λαίλαπα: Η πρόσφατη εφαρμογή της τεκμαρτής φορολόγησης έπληξε οριζόντια τον κλάδο, αγνοώντας ότι ο μαχόμενος δικηγόρος δεν έχει εγγυημένο εισόδημα. Σε συνδυασμό με τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και τα λειτουργικά έξοδα γραφείου η άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος δεν είναι παρά ένα καθημερινό δικηγορικό survivor ενώ το κράτος αντιμετωπίζει τον δικηγόρο ως «προνομιούχο» την ώρα που εκείνος παλεύει να καλύψει τα πάγια.
Οι έμμισθοι δικηγόροι: Μια άλλη πραγματικότητα
Οι έμμισθοι δικηγόροι, ιδίως του Δημοσίου, απολαμβάνουν μια εργασιακή ασφάλεια που για τον αυτοαπασχολούμενο είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ο σταθερός μισθός βρέξει-χιονίσει, το ασφαλιστικό καθεστώς και η έλλειψη του στρες του «πώς θα βγει ο μήνας» αν δεν έρθει η υπόθεση ή αν δεν πληρώσει ο πελάτης ή αν αναβληθεί το δικαστήριο ή αν ο δικηγορικός σύλλογος αποφασίσει (ξανά) αποχή, εξασφαλίζουν μια πολύ πιο βιώσιμη κατάσταση.
Ανάγκη για Εκπροσώπηση από την «πρώτη γραμμή»
Το χάσμα αυτό δημιουργεί την ανάγκη για συνδικαλιστική προστασία και υπεράσπιση του ασθενέστερου τμήματος του κλάδου. Η αντίδραση στα διαχρονικά άδικα μέτρα όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων τα τελευταία είκοσι χρόνια, μπορεί να είναι πιο «χαλαρή» ή θεωρητική, όταν η εκπροσώπηση δεν γίνεται από δικηγόρους που επηρεάζονται άμεσα από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές.
Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι δεν θα έπρεπε να είναι κοινωνικά clubs, ούτε σκαλοπάτια για πολιτική καριέρα αλλά να είναι τα προπύργια προστασίας του επαγγελματία δικηγόρου. Αλλιώς ποια η χρησιμότητά και ο λόγος ύπαρξής τους;
Σε μια εποχή που το επάγγελμα βάλλεται πανταχόθεν, οι εκπρόσωποι του δικηγορικού σώματος θα πρέπει να προέρχονται από τη «μήτρα» της μαχόμενης δικηγορίας. Για την προάσπιση των χιλιάδων συναδέλφων που μάχονται καθημερινά με αξιοπρέπεια στα δικαστήρια και στα γραφεία τους μακριά από κέντρα εξουσίας και τηλεοπτικά στούντιο.
Σχόλια