Aποχές δικηγόρων και επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων στα μέλη που δε συμμορφώνονται με την απόφαση της αποχής

Με αφορμή τις συνεχείς αποχές που αποφασίζουν οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας το τελευταίο διάστημα, είναι χρήσιμο να ανατρέξουμε στην απόφαση αρ.2512/1997 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας και ειδικότερα στο πιο ουσιαστικό σημείο του σκεπτικού της:

«Οι αποφάσεις των δικηγορικών συλλόγων περί αποχής των μελών τους από τα έργα τους είναι από τη φύση τους υποχρεωτικές για τα μέλη  των δικηγορικών συλλόγων, (και γιαυτό εκτελεστές) και υπό την εκδοχή δε ακόμη ότι δεν δημιουργούν για τους δικηγόρους πειθαρχικές ευθύνες, σε περίπτωση  παραβιάσεώς τους, η επίδραση τους στα μέλη των δικηγορικών συλλόγων, μέσω των ψυχολογικών και άλλων μηχανισμών της επαγγελματικής αλληλεγγύης είναι  τέτοια, ώστε, πρακτικώς, να οδηγούν σε εξαναγκασμό των μελών προς συμμόρφωση και επομένως στην άρση της δυνατότητας απονομής δικαιοσύνης. Για  τους λόγους αυτούς, κατά τη γνώμη της μειοψηφίας, οι αποφάσεις των  δικηγορικών συλλόγων περί αποχής των μελών τους από τα έργα τους είναι μη νόμιμες και ειδικότερα αντίκεινται στις μνημονευμένες διατάξεις, γιατί οι  δικηγορικοί σύλλογοι δεν έχουν νόμιμη εξουσία να κηρύσσουν αποχή των μελών  τους από την άσκηση των καθηκόντων τους.

Επειδή, οι αποφάσεις των δικηγορικών συλλόγων που  κηρύσσουν αποχή των μελών τους από την άσκηση των έργων τους δεν αντίκεινται μεν, καταρχήν, σύμφωνα με τη γνώμη που κατά την προηγούμενη σκέψη επικράτησε, σε συνταγματικές ή άλλες διατάξεις, υπόκεινται όμως σε περιορισμούς που επιβάλλουν το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, το οποίο καθιερώνει το δικαίωμα καθενός για δικαστική προστασία, το άρθ.6 της  Συνθήκης της Ρώμης, το οποίο καθιερώνει το δικαίωμα για δίκαιη δίκη, η οποία  εξυπονοεί το δικαίωμα των διαδίκων να υπερασπίζουν τις υποθέσεις τους με  δικηγόρο της εκλογής τους, καθώς και το άρθ. 5 παρ.1 του Συντάγματος που  κατοχυρώνει την επαγγελματική ελευθερία και το δικαίωμα για ελεύθερη  ανάπτυξη της προσωπικότητας. Οι περιορισμοί αυτοί ανάγονται στο χρόνο που  μπορεί να διαρκέσει η αποχή και που πρέπει, ενόψει των διακυβευομένων  συμφερόντων, να είναι βραχύς και στη φύση της απόφασης περί αποχής, που  δεν μπορεί να γεννά πειθαρχική ευθύνη για τα μέλη του συλλόγου που δεν συμμορφώνονται. Ο χρόνος της διαρκείας της αποχής πρέπει να ορίζεται στην ίδια  την απόφαση που κηρύσσει την αποχή, ελέγχεται δε ακυρωτικώς από το  Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο, εν προκειμένω, ασκεί έλεγχο ορίων». (Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης στη τ.ν.π.Nomos και στα: ΑΡΜ/1997 (844), Δ/ΝΗ/1997 (1924), Δ/ΝΗ/1998 (1078), Δ/ΝΗ/1998 (1081), Δ/ΝΗ/1998 (1087), ΔΕΕ/1998 (207), ΔΕΝ/1997 (1115), ΔΦΟΡΝΟΜΟΘ/1997 (1517), ΝΟΒ/1998 (1528), ΝΟΒ/1998 (1530), ΝΟΒ/1998 (1533)