Απόφαση του ΔΕΕ στην υπόθεση C‑110/14, με αντικείμενο αίτηση
προδικαστικής αποφάσεως, που υπέβαλε το Judecătoria Oradea (Ρουμανία), στο
πλαίσιο της δίκης Horațiu Ovidiu Costea κατά SC Volksbank România SA. Η
αίτηση προδικαστικής αποφάσεως αφορά την ερμηνεία του άρθρου 2, στοιχείο β΄,
της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις
καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων
που συνάπτονται με καταναλωτές.
Ο H. O. Costea ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου
και στο πλαίσιο αυτό αναλαμβάνει, κυρίως, υποθέσεις στον τομέα του εμπορικού
δικαίου. Στις 4 Απριλίου 2008 συνήψε σύμβαση πιστώσεως με τη Volksbank. Ως
εγγύηση για την εξόφληση του δανείου αυτού συστάθηκε υποθήκη επί ακινήτου που
ανήκει στο δικηγορικό γραφείο του H. O. Costea, το οποίο ονομάζεται
«Ovidiu Costea». Η σύμβαση αυτή πιστώσεως υπεγράφη από τον H. O. Costea,
αφενός, ως δανειολήπτη και, αφετέρου, ως εκπρόσωπο του δικηγορικού του
γραφείου, εξαιτίας της συστάσεως εμπράγματης ασφάλειας επί του τελευταίου. Την
ίδια ημέρα συστάθηκε η ως άνω υποθήκη με χωριστό συμβολαιογραφικό έγγραφο,
μεταξύ της Volksbank και του δικηγορικού αυτού γραφείου το οποίο εκπροσωπήθηκε
στην εν λόγω πράξη από τον Η. Ο. Costea.
Στις 24 Μαΐου 2013, ο H. O. Costea άσκησε αγωγή ενώπιον
του Judecătoria Oradea (πρωτοδικείο της Oradea) με αίτημα, αφενός, να
αναγνωριστεί ο καταχρηστικός χαρακτήρας της συμβατικής ρήτρας σχετικά με την
προμήθεια κινδύνου και, αφετέρου, να ακυρωθεί η εν λόγω ρήτρα και να επιστραφεί
η προμήθεια που εισέπραξε η Volksbank.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το Judecătoria Oradea αποφάσισε να
αναστείλει τη διαδικασία και να υποβάλει στο Δικαστήριο το ακόλουθο
προδικαστικό ερώτημα:
«Έχει η διάταξη του άρθρου 2, στοιχείο β΄, της οδηγίας
[93/13], η οποία αφορά τον ορισμό της έννοιας του “καταναλωτή”, την έννοια ότι
περιλαμβάνει ή, αντιθέτως, αποκλείει από τον εν λόγω ορισμό ένα φυσικό πρόσωπο
που ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου και συνάπτει με τράπεζα σύμβαση πιστώσεως,
χωρίς να προσδιορίζεται ο σκοπός της πιστώσεως, όταν στο πλαίσιο της συμβάσεως
το δικηγορικό γραφείο του εν λόγω φυσικού προσώπου ορίζεται ως εγγυητής παρέχων
εμπράγματη ασφάλεια επί ακινήτου;»
Σύμφωνα με την απόφαση του ΔΕΕ, το άρθρο 2, στοιχείο β΄, της
οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις
καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την
έννοια ότι φυσικό πρόσωπο που ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, το οποίο
συνάπτει σύμβαση πιστώσεως με τράπεζα, χωρίς να προσδιορίζεται ο σκοπός της
πιστώσεως στη σύμβαση αυτή, μπορεί να εκλαμβάνεται ως «καταναλωτής» κατά την
έννοια της ανωτέρω διατάξεως, οσάκις η εν λόγω σύμβαση δεν συνδέεται με την
επαγγελματική δραστηριότητα του δικηγόρου αυτού. Η περίσταση ότι για την οφειλή
που γεννήθηκε με την ίδια σύμβαση παρασχέθηκε εγγύηση μέσω εμπράγματης
ασφάλειας συσταθείσας από το πρόσωπο αυτό υπό την ιδιότητα του εκπροσώπου του
δικηγορικού του γραφείου και αφορώσας περιουσιακά στοιχεία προοριζόμενα για την
άσκηση της επαγγελματικής δραστηριότητας του εν λόγω προσώπου, όπως ένα ακίνητο
που ανήκει στο γραφείο αυτό, δεν ασκεί συναφώς επιρροή. Δείτε
το κείμενο της απόφασης εδώ
Σχόλια