Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η ιδέα ότι οι δικαστές είναι
καλύτερα εκπαιδευμένοι και καλύτερα εξοπλισμένοι για να επιτύχουν κοινωνικά
επιθυμητά αποτελέσματα μέσω της ανάπτυξης του κοινοδικαίου είναι απλά
εσφαλμένη. Ο Vermeule υποστηρίζει ότι οι νομοθέτες, λιγότερο απομονωμένοι από
την κοινωνία, κάνουν καλύτερη δουλειά στον τομέα αυτό.
«Υπάρχει ένα βασικό αντιστάθμισμα μεταξύ προκατάληψης και
πληροφόρησης στη σύγκριση των νομοθετών και των δικαστών», έχει πει σε
συνέντευξή του ο συγγραφέας. «Η δικαστική διαδικασία είναι οργανωμένη ώστε να
διασφαλίζει ότι οι δικαστές είναι δίκαιοι. Ακούν και τα δύο διάδικα μέρη μέσω
εξαιρετικά δομημένων διαδικασιών. Αλλά υπάρχει ένα τίμημα για αυτή την
αμεροληψία, που είναι ότι οι δικαστές έχουν λιγότερες πληροφορίες. Αυτό που έχουν
οι νομοθέτες και που δεν έχουν οι δικαστές είναι ότι οι πρώτοι μιλούν σε
πολλούς ανθρώπους. Πρέπει να αγωνιστούν για την επανεκλογή τους, ακούνε τα όσα
τους λένε οι ψηφοφόροι τους. Δεν κάθονται σε ένα μέρος που περιορίζεται από
έναν σχετικά στενό τύπο επαγγελματισμού."
Ο Vermeule δίνει απαντήσεις σε επιχειρήματα ότι οι νομοθέτες
ενδέχεται να είναι πιο επιρρεπείς σε πολιτική επιρροή, αντικρούοντας ότι οι
πολιτικές προκαταλήψεις στα νομοθετικά σώματα τείνουν να εξαλειφονται. Λέει
επίσης ότι η κριτική της νομοθετικής εργασίας στη βάση μιας πιθανής πολιτικής
επιρροής αγνοεί τα μειονεκτήματα της εναλλακτικής του κοινοδικαίου.
Με την εξάρτησή του από το δεδικασμενο, λέει ο Vermeule, το
κοινοδίκαιο αλλάζει με αργούς ρυθμούς, ενώ επισημαίνει ότι «δεν υπάρχει λογική
σύνδεση μεταξύ των ορίων της λογικής, αφενός, και της ανωτερότητας του κοινού
δικαίου ή του συνταγματικού δικαίου που έχει τεθεί από δικαστές, από την άλλη».
Και επιπλέον, προσθέτει, ότι η ανάγκη για κοινό δίκαιο δεν
είναι πλέον η ίδια όπως παλιά. «Οι αγγλοαμερικανικές δικαιοδοσίες αποκαλούν τις
ίδιες, χώρες του κοινοδικαίου, αλλά αυτό είναι παραπλανητικό», υποστηρίζει.
«Δεν είναι πια. Σε κάθε αγγλοαμερικανική δικαιοδοσία, το κοινό δίκαιο έχει
θεσμοποιηθεί υπερβολικά, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι. Ο ρυθμός αλλαγής στο
περιβάλλον της πολιτικής έχει επιταχυνθεί σε τέτοιο βαθμό που το κοινό δίκαιο
δεν μπορεί να συμβαδίσει. "
Η απάντηση, αναφέρει ο συγγραφέας, είναι να αλλάξει το modus
operandi της νομοθεσίας. Τα δευτεροβάθμια δικαστήρια, υποστηρίζει, πρέπει να
έχουν λαϊκούς δικαστές. Και πρέπει να δοθεί στο Κογκρέσο η εξουσία να
κωδικοποιεί το Σύνταγμα, θεσπίζοντας αυτό που αποκαλεί «liquidating statutes».
Αυτοί οι νόμοι θα «ορίζουν τη συνταγματική έννοια όταν το Σύνταγμα είναι
διφορούμενο ή θα θεσπίζουν συνταγματικούς βασικούς κανόνες», μειώνοντας έτσι
τον ρόλο του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ.
Ο Vermeule παραδέχεται ότι το βιβλίο του μπορεί να
προκαλέσει κάποιες αντιδράσεις, αλλά θέλει να ξεκινήσει αυτό που εκείνος θεωρεί
ως απαραίτητη συζήτηση. Ο ήρωας του συγγραφέα είναι ο Jeremy Bentham, ο
Βρετανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ο οποίος επέκρινε έντονα το αγγλικό κοινό
δίκαιο.
«Εκείνος θα έλεγε ότι οι Άγγλοι δικηγόροι κάνουν το
κοινοδίκαιο πιο περίπλοκο και μυστηριώδες από ότι πρέπει να είναι, επειδή κάτι
τέτοιο μεγιστοποιεί τις αμοιβές και τη δύναμή τους. Αλλά σε αυτό το βιβλίο,
αποφεύγω να επικρίνω τα κίνητρα των ανθρώπων που διαφωνούν μαζί μου. Νομίζω ότι
αυτό είναι εντελώς μη παραγωγικό." (πηγή: today.law.harvard.edu
"An Uncommon Critique of the Common Law"/ Cylegalnews.com)
Δείτε το βιβλίο στο Googlebooks εδώ
Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα εδώ
Σχόλια