Παράλογη αποχή σε μια παράλογη εποχή

Του Γιώργου Καζολέα, δικηγόρου

Σε μια δυσμενή οικονομικά εποχή, πολιτικά και κοινωνικά ασταθή, οι δικηγόροι συμπλήρωσαν τρεις μήνες αδιάλειπτης αποχής από τα καθήκοντά τους διαμαρτυρόμενοι για ένα προσχέδιο ασφαλιστικού που αυξάνει τις εισφορές τους. Οι ηγεσίες των δικηγορικών συλλόγων έκριναν ότι η καθολική αποχή διαρκείας είναι το σωστό και πρόσφορο μέσο

αντίθεσης στη νέα ασφαλιστική ρύθμιση. Η επιλογή ωστόσο του μέσου αντίθεσης και διαμαρτυρίας πρέπει να διακρίνεται από την αρχή της αναλογικότητας. Με απλά λόγια, με αυστηρή αποχή διαρκείας (όχι κατάθεση δικογράφων, όχι δικαστήρια) να αξιολογείται τι είναι πιθανό να κερδίσεις και τι είναι σίγουρο ότι θα χάσεις.

Για την εκτίμηση του πρώτου, έχεις οδηγό το παρελθόν, τι πέτυχες δηλαδή με τις αποχές που κάνεις κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό σε συνάρτηση με το αν θεωρείς ότι η συγκεκριμένη ηγεσία του Υπουργείου θέλει να σε ακούσει, να σε λάβει υπόψη της και να συζητήσει με την ελπίδα (σου) να υποχωρήσει σε κάποια σημεία και να σου ζητήσει να υποχωρήσεις εσύ σε κάποια άλλα. Το δεύτερο έχει να κάνει και με το αν και τι προτείνεις κι εσύ. Και στα δύο η εμπειρία είναι αρνητική πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Η αποχή όμως συνεχίζεται επί τρίμηνο και με αβέβαιη τη λήξη της με μόνο επιχείρημα την τιμή των όπλων και έναν κάποιον αγώνα που στην πραγματικότητα είναι αυτοχειρία. Γιατί όταν αγωνίζεσαι απέχοντας και όλοι γύρω σου απέχουν κι αυτοί από την αποχή σου, αδιαφορώντας να την αντιληφθούν και να την νιώσουν, τότε ποιο είναι το πρόσφορο του αγώνα σου; Και μήπως αυτή η τιμή των όπλων είναι πολύ ακριβή για το μαχόμενο δικηγόρο που δεν θέλει απλά και μόνο να δουλέψει, αλλά έχει ανάγκη να δουλέψει, και γιατί κανένα κράτος ή εργοδότης δεν θα του προσφέρει αυτό που μόνο η προσωπική του εργασία μπορεί;

Η αποχή διαρκείας ελευθέρων επαγγελματιών ενέχει έναν παραλογισμό. Σε αντίθεση με την απεργία των μισθωτών που απέχουν από το να προσφέρουν την υπηρεσία τους στον εκάστοτε εργοδότη τους και στερούνται για το διάστημα αυτό το μισθό τους, και οι οποίοι μετά το τέλος της απεργίας τους θα ξαναγυρίσουν στις θέσεις τους και θα περιμένουν τον επόμενο μισθό τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες απέχοντας από τα καθήκοντά τους υποσκάπτουν την ίδια την επαγγελματική τους ύπαρξη. Κι αυτό γιατί η εργασία τους δεν είναι εκ προοιμίου εξασφαλισμένη, αντιθέτως είναι εξαρτώμενη από διάφορους αστάθμητους παράγοντες και αβέβαια γεγονότα, καθιστώντας αβέβαιο και το εισόδημά τους.

Για παράδειγμα, στην τωρινή αποχή, όπου το δικαστικό έτος ουσιαστικά έχει χαθεί και μαζί του οι περισσότερες δικάσιμοι των μηνών αιχμής, ο δικηγόρος θα πρέπει να περιμένει να έρθει ο Οκτώβριος, καθώς στους θερινούς μήνες οι δικάσιμοι λιγοστεύουν. Και κανείς δεν μπορεί να του εγγυηθεί ότι και τότε θα του επιτραπεί να δουλέψει, αν δεν αποφασίσουν τα συλλογικά όργανα ακόμα μία αποχή για ένα νέο κώδικα ή για ένα ακόμα βλαπτικό νομοσχέδιο.

Ο παραλογισμός έγκειται στο πραγματικό γεγονός της αποστέρησης του επαγγελματία από τον πραγματικό χρόνο εκτέλεσης της εργασίας του. Όταν πλέον, από τους 12 μήνες του χρόνου, σου επιτρέπεται να εργαστείς 5 μήνες, φτάνεις στο παράλογο αποτέλεσμα να έχεις έξοδα (φορολογία, ασφαλιστικές εισφορές, λειτουργικά) 12 μηνών που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις με εισοδήματα 5 μηνών.
Δεν είναι λοιπόν αγώνας να ξυπνάς κάθε πρωί και να αναβάλλεις τη δουλειά σου για μακρινές δικασίμους, θεωρώντας ότι έτσι κάποιους ενοχλείς, ενώ εκείνοι στην καλύτερη περίπτωση σφυρίζουν αδιάφοροι. Δεν έχει λογική η αντίδραση σε ένα ασφαλιστικό σύστημα με παράλογα υψηλές εισφορές μέσω μιας προφανώς ατελέσφορης και εξοντωτικής αποχής. Κάθε αγώνας άλλωστε πρέπει να κρίνεται από το αποτέλεσμα και το τελευταίο είναι και σε αυτή την περίπτωση αναπόφευκτα ορατό.